Διαβαίνοντας τις γειτονιές του Περιστερίου, περνώντας δίπλα από τους ελάχιστους χώρους που έχουν μείνει διαθέσιμοι, αντιλαμβάνεσαι ότι η πόλη μας ασφυκτιά από τους τεράστιους τόνους μπετόν και ασφαλτικών προϊόντων στους δρόμους που την έχουν «κυριεύσει» και την πνίγουν.
Σε μια πόλη που το ποσοστό ελεύθερων κοινόχρηστων χώρων αλλά και πρασίνου είναι ελάχιστο, θα είχε ενδιαφέρον να μετρηθεί το ποσοστό που καταλαμβάνει προκειμένου όλοι να αντιληφθούμε και με τα μαθηματικά ότι είναι μηδαμινό.
Πρόσφατα αντιδήμαρχος δήλωνε ότι από το από το 1936 μέχρι σήμερα έχουν δεσμευτεί 29 ελεύθεροι χώροι και με υπερηφάνεια ανέφερε ότι η Διοίκηση Παχατουρίδη κατάφερε να αποκτήσει 9 από αυτούς «κερδίζοντας» 7,6 στρέμματα πρασίνου.
Προφανώς δεν ανέφερε ότι σε αρκετούς από τους ελεύθερους χώρους του δήμου μας έχουν μείνει απλώς οι ταμπέλες ενώ την ίδια ώρα καταλαμβάνονται από παρκαρισμένα αυτοκίνητα όπως γίνεται από το χώρο πίσω από το ΣΜΑ.
Δεν ανέφερε επίσης ότι ένας μεγάλος χώρος όπως είναι η 1η παιδική χαρά αντί για χώρο πρασίνου μετατράπηκε σε τσιμέντο και λευκά μάρμαρα προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι ανάγκες των επιχειρήσεων διασκέδασης.
Ξέχασε επίσης ότι δίπλα από το άλσος ο δήμος παράνομα έχει εγκαταστήσει Σταθμό Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων και αμαξοστάσιο αυτοκινήτων καθώς και αυθαίρετες κτιριακές εγκαταστάσεις και το «όνειρο» της δημιουργίας ενός μεγάλου πνεύμονα πρασίνου στο κέντρο της πόλης έχει εγκαταλειφθεί.
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε και άλλες περιπτώσεις όπως το κτήμα Πουλή που μένει στα αζήτητα, τους χώρους πίσω από το ΚΥΒΕ που για μια ακόμα φορά «αποκτιέται» ή την αδιαφορία για την τύχη του Ποικίλου όρους που διεκδικείται και την δημιουργία πράσινων πεζοδρόμων που δεν θα σχετίζονται με τα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Δυστυχώς η πολιτική της Διοίκησης Παχατουρίδη είναι γνωστή και στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως αδιάφορη για την αύξηση των ελεύθερων χώρων και του πράσινου, ιδιαίτερα αν αυτοί δεν είναι χρήσιμοι για τα διάφορα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Το ερώτημα πλέον που τίθεται είναι αν θα διαμορφωθεί ένα πλατύ ενωτικό κίνημα, που σήμερα απουσιάζει προκειμένου να θέσει σε προτεραιότητα το ζήτημα των ελεύθερων χώρων και της διεύρυνσης του πρασίνου στην πόλη μας και θα διεκδικήσει λύσεις προκειμένου ο Περιστεριώτικος λαός να μπορέσει να νιώσει ότι κάτι μπορεί να αλλάξει.